Wie deze kolommen weleens van dichterbij bekijkt, weet ongetwijfeld dat we hier een boon hebben voor I See Hawks in L.A., de Californische band rond Paul Lacques en Rob Waller, waarin Paul Marshall en Victoria Jacobs een ijzersterke ritmesectie vormen. Waarom we het in diezelfde kolommen nog niet vaker over het duo Peter Davies / Gabrielle Monk, alias The Good Intentions, uit Liverpool, hadden, is mij dan weer een raadsel, want ook zij maakten de voorbije jaren meer dan één prachtige plaat. We zullen maar zeggen dat niemand perfect is…. Hoe dan ook, op een bepaald moment kwamen de duo’s Davies / Monk en Lacques / Jacobs elkaar tegen op een feestje en zoals dat gaat met artiesten: ze voelen al snel aan dat er een klik is en ze gingen vanaf dat moment weleens samen op tournee en begonnen samen songs te schrijven. Twee van die samenwerkingen, “White Cross”-dat ook hier is opgenomen- en “Singing In The Wind” belandden op “Live and Never Learn”, de jongste plaat van de Hawks, waarover we in deze kolommen nogal enthousiast waren.

Nu deze samenwerkingsplaat er is, blijkt dat ons enthousiasme van toen helemaal gewettigd was: de tien songs van deze CD bewijzen dat ten volle. De plaat is hoofdzakelijk akoestisch te noemen: de drums blijven zo goed als helemaal achterwege en, uitgezonderd een lapsteel- of dobro lijn her of der, draait ze, qua instrumentarium, helemaal op de gewone gitaar en de stemmen. De zangpartijen worden netjes afgewisseld tussen Peter Davies en Rob Waller, met uitzondering van “Hills on Fire”, dat door Victoria Jacobs wordt ingezongen. De harmoniezang, die meer dan een wezenlijk deel van de songs uitmaakt, worden over zowat alle muzikanten verdeeld, zodat je kunt zeggen dat deze CD zich schijnbaar moeiteloos een plaatsje verovert in het repertoire van zowel de Hawks als de Good Intentions.

Voor mensen als ik, die erg houden van zachte, laidback gespeelde en gezongen verhalen over enigszins afwijkende figuren of ingrijpende gebeurtenissen of situaties, is een plaat als deze gefundenes fressen: de zon lijkt overal een rol te spelen, de nostalgie is alomtegenwoordig en meer dan eens stel je je het kampvuur voor, waarrond deze plaat opgenomen zou kunnen zijn. Dit is, met andere woorden, een heel fijn, sfeervol plaatje, op en top countryfolk, zonder enige moeilijkdoenerij. Dat is eigenlijk best wel een krachttoer, als je weet dat het merendeel van de songs tot stand kwamen na heel veel heen- en weer verkeer via de digitale snelweg. Twee bands, elk van een andere kant van de grote plas, maken, via de digitale snelweg een heerlijk ouderwetse, puur akoestische plaat, die je van begin tot einde weet te boeien, precies omdat de songs van geweldige kwaliteit zijn en omdat alle muzikanten elkaar letterlijk gevonden hebben. Het mooiste voorbeeld daarvan, vind ik “Epiphany On Town Hall Square”, dat achter bijgaande Youtube-link zit: een nummer als dit, kan al heel snel melig en zeemzoet overkomen, als het niet in de juiste handen terecht komt. Hier werkt het echter perfect, zoals u zelf kan vaststellen. Op een moment dat Amerika met Trump geplaagd wordt en Groot-Brittannië in handen is van Boris Johnson, geeft een samenwerking als deze hoop: het komt toch nog goed met deze wereld. Topplaatje!

(Dani Heyvaert)